Een artistiek antwoord op een medisch dossier. Vele bladzijden verslagen onder de vorm van brieven. Brieven van een jongere aan ouders en het medisch team. Brieven van de groep jongeren aan de jongere. Brieven van het medisch team aan de jongere en zijn ouders. Zorgvuldig geschreven. Elke maand weer. Negen, tien, elf, twaalf maanden lang. En dan breekt het moment aan. Het is tijd. Tijd om te gaan. Het afscheidsritueel kondigt zich aan.
Ik lees de verslagen. Meer dan 1 keer. Ik loop ermee rond. Ik fiets langs velden en door bossen. Ik praat met collega's. En plots is daar het idee. Een artistiek antwoord ontstaat zelden over 1 nacht ijs. Het is een antwoord dat rijpt. Meestal in stilte. Het reist tussen hoofd, hart en handen. Ik ga aan de slag.
Een leporello. Harmonicaboek. Uitvouwbaar. Elk blad staat op zich alsook het geheel. Ik geef bestaansrecht aan het verhaal. Ga op zoek naar nieuwe beelden. Laat me raken. En leer. Elke keer weer.
De leporello komt samen met een krachtsnoer. Parel voor parel rijgen we een verhaal. In dialoog met de jongere ga ik op zoek naar krachten, talenten, hulpbronnen. Elke parel heeft een betekenis. Dingen van vroeger, dingen van nu, dingen van morgen. Mensen ook. Mensen die kracht geven. Talenten die inzetbaar zijn. Krachten die van tel zijn.
Elk verhaal is anders. Uniek. Mooi. Net als elke leporello. En ook elk krachtsnoer vertelt een ander verhaal. Ze horen bij elkaar. Vormen een tastbaar teken van een kwetsbare realiteit, een dapper zoeken, een stil vinden.
Op de foto: Leporello (2021, 1/1) en krachtsnoer (Beads of life, Narrative Therapy).
En dan komt het moment van de overhandiging. We maken er iets speciaals van. Elke keer weer een beetje spannend. Want ergens heel kwetsbaar. Klopt het verhaal? Het zoeken. Heb ik het goed begrepen? Het twijfelen. Gaat het resoneren? De aarzeling. De onzekerheid hoort erbij. Bij het tonen. Ze opent de leporello. Ik kijk naar haar ogen.
Het is magisch. Haar verwondering. En al haar vragen. Wat betekent dit? En wat betekent dat? En waarom staat er dit? En waarom schrijf je dat? Ze hangt aan mijn lippen. Ze glundert.
Heel erg dankbaar werk is dit. Van betekenis ook. Voor het team dat zijn onophoudelijk zoeken vertaald ziet in een beeld, voor de jongere die zijn proces vertaald ziet in een kunstwerk op maat en ook voor mezelf, want elke keer weer kom ik in contact met een ander stuk van mezelf. Elke jongere is een expert. Expert in zijn eigen verhaal. Ik leer, ik groei, ik neem het mee. Het individuele verhaal overstijgt zichzelf.
Wonderlijk, om dit werk te mogen doen in de context van een universitair ziekenhuis. Het stemt me hoopvol. Dat dit kan. Dat mijn werk als kunstenaar een meerwaarde creëert voor een doelgroep die het meer dan waard is. Het is fijn samenwerken ook, met het medisch team. Een transdisciplinaire cocreatie. Het is eveneens bijzonder om getuige te mogen zijn van een straffe ploeg mensen die wonderen verricht. Elke dag weer. Op het scherp van de snee. Met tonnen goede moed en vaten vol vertrouwen. Holistisch samenwerken. Synergie. Waar 1 plus 1 veel meer is dan 2.
Magie!
-
Ben je betrokken in trajecten met jongeren? Wil je de essentie visualiseren? Via scribing of leporello-art? Ik werk er graag aan mee.
Ontrafelwerk. Voor al je moeilijke vragen.