Families. Niks fijner dan dat, niks moeilijker soms ook. Vandaag ging ik aan de slag samen met een cliënt die wroet met breuken in de familie, een grote familie waar 2 kinderen overleden. Er is het grote onvermogen om over verlies te praten, er zijn knopen in de familie en er is het gedoe die leidde tot een breuk.
Hoe wens je je te positioneren wanneer je verlangen verbinding is en de andere partij dat niet wenst. Het is één van de moeilijkste posities in het leven. De één wil verbinding. De ander niet. Doe dat maar eens. Zo makkelijk is dat niet.
Anderhalf jaar lang gingen we met elkaar in gesprek over de breuk, de overleden kinderen, het gedoe, de hoop en het verlangen naar verbinding.
We gingen op zoek naar een beeld. Het werd een boom met 7 kleurrijke bloemen. Vader, moeder, broer, zus, broer, zus en zij.
Ook de overleden jongens kregen een plekje bij de boom. De jongste mocht het dichtste bij de stam, hij stierf eerst. Enkele jaren later overleed de oudste jongen. Of hij dichtbij zijn jongere broer kon liggen? Dat kon. Wil je nog iets zeggen aan de jongens, vroeg ik haar, net voor het drukken. De woorden kwamen. De tranen volgden. Het verdriet kon er zijn.
Na het drukken maakten we heel wat foto's. Vele schikkingen. Altijd hetzelfde, altijd anders.
Het werk ligt nu te drogen in mijn atelier. Binnenkort breng ik het naar Quadro om het te laten inlijsten en dan volgt de laatste sessie waarin er de overhandiging is van het ingelijste werk, het terugblikken (dat doen we aan de hand van de tekeningen die ik elke sessie voor haar maakte) en het vooruitkijken.
Altijd maar weer ben ik verwonderd over de kracht van een beeld wanneer woorden tekortschieten. Dit beeld ademt verbinding uit. Dit beeld toont de verbinding, ook al kan het niet 'in het echt', de verbinding is er.
Beeld als ritueel. Beeld als vorm van verzet. Stil, krachtig en kleurrijk. Want stil verzet doet ertoe.
Hope matters.