Grebbestad, Zweden. Een kleine havenstad.
Het trof me wel, dit beeld. De kleuren, de vele tinten rood. Maar ook het bord. Een pictogram dat ik nooit elders zag. Hier mag je niet voor anker gaan.
Ik gooi mijn anker uit in de natuur. Vooral daar waar het ruw is. Daarom dat ik zo getrokken wordt naar plaatsen waar er rotsen zijn. Rotsen, gevaar, on the edge. Ik hou daar wel van. Ik gooit mijn anker ook uit bij vrienden. Geen grote groepen, daar laad ik zelden van op. Maar wel, de vele 1-op-1 gesprekken van mensen waar je de diepte in kan duiken. Bij mekaar voor anker gaan. Je ankers uitgooien in elkaar en exploreren wat er leeft. Verhalen. Desillusies. Vreugde. De dingen die het leven kleuren.
Vriendschap. Verankerend. Thuiskomen bij elkaar. Waar alles kan gezegd worden. Mekaar jaren niet zien en dan gewoon de draad opnieuw kunnen opnemen. Mekaar helpen bij het kijken naar de dingen. Mekaar nabij zijn bij het ontrafelen van vraagstukken. Vraagstukken die ertoe doen. Vraagstukken die je naar je essentie brengen. Cirkelend rond de kern. De mensen die ertoe doen. Meer en meer besef ik -het zal de leeftijd zijn- dat het de Vriendschap is die me zo raakt. De mensen die blijven terugkomen, die jaar na jaar beschikbaar blijven. En ook, vrienden van vroeger, die plots terug aanwezig worden. En ook nog steeds, nieuwe mensen, die plots vanuit het niets hun intrede doen in je leven, alsof ze er altijd al waren. De ruimte voor Vriendschap blijkt eindeloos. Een soort van wonderlijke vermenigvuldiging.
-
In mijn werk als ontrafelaar zorg ik voor verankering via scribing. Scribing, dat is ‘tekenend aanwezig zijn’. De oren gespitst voor jouw klanken, jouw melodie. We kijken samen naar jouw vraagstuk. Jij vertelt, ik stel wat vragen en ik zet de essentie op papier. Woord en beeld vloeien over in elkaar, in kleur maar ook in zwart en grijs. Want het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Ontrafelwerk. Voor al je moeilijke vragen.