Ze schreef me een bericht via whatsapp toen ze vernam dat ik aan het reizen was naar het hoge noorden. ‘Enjoy the free soul’, tekstte ze me. Zo is het wel, vind ik. Als ik reis, kom ik precies los van wie ik ben in mijn dagdagelijkse handelen en zijn. Station na station leg ik stukken van mezelf af. Ik word weer vrij. Vrij om mijn richting te volgen, mijn snelheid, mijn energie.
Alleen reizen is een stille bedoening. Veel praten is er niet bij. Wel kijken, luisteren, zien, opmerken. Voelen. Voelen wat impressies met me doen. Een soort van innerlijk kijken. Een trip naar binnen. Ongecensureerd. Mezelf tegenkomen in de blijheid én in de donkerte, want ook dat stuk is ook mee op reis. Een trip naar binnen is nu eenmaal een trip naar binnen en daar wonen vele ikken.
De ik die blij is omdat het weer mag. De trein op en gewoon gaan en staan waar je zin in hebt. Verrassend ook. In Denemarken mocht het mondmasker uit. Idem in Zweden en ook Noorwegen loste alle covi-restricties. Zalig, terug vrijuit mogen ademen op een trein.
De ik die somber is omdat het lijf toch niet meer is wat het geweest is. De leeftijd tekent zich af. Het lijkt dan toch iets van eindigheid aan te kondigen, dat lijf van mij. Dju. Ik voel de rugzak, het gewicht weegt zwaarder door dan toen. Mijn vormen veranderen, mijn spieren zijn stijver, mijn adem trapt op zichzelf en hapt het tempo achterna.
Mijn strijdende ikken zijn ook mee. De ik die blij is om alleen te zijn en helemaal zelf alles alleen beslissen zonder te moeten wikken en wegen met de wensen van andere mensen. En ook, die ik die niet blij is om alleen te zijn, die vrienden mist en ze erbij denkt. De moederende ik, de dochterende ik, de partnerende ik, de werkende ik, de artistieke ik, de ongeruste ik, de sakkerende ik, de lezende ik, de spirituele ik.
Die laatste leest een boek over wat we van monniken kunnen leren. Het raakt me wel dat boek. Het spirituele stuk in mij is blij want veel vaker wel dan niet wordt ze in een hoekje gezet en moet wachten op de zondag die nooit komt omdat mijn leven ritme mist. Het ritme dat er wel was in mijn kindertijd toen ik nog thuis onder dat dak samen met hen op zondag naar de mis moest. Niet dat het altijd boeiend was maar het doorbrak het tempo. Een tempo dat een ritme had, de week die eindig was. Ik voel dat ik dat nodig heb. De voeding van mijn ziel. De rust, de stilte en het woord. Een woord dat inspireert. Een woord dat vraagt en ook bevraagt. Het evidente laten gaan en vrij op zoek gaan naar wat raakt.
-
Zin in het ontrafelen van je ikken? Laat maar horen. Ik zoek met plezier met je mee.
Ontrafelwerk. Voor al je moeilijke vragen.